Diagnoza nauczycielska w klasach I-III
Diagnoza jest nieodzownym elementem naszej pracy pedagogicznej. Jest bazą, dzięki której możemy iść z dzieckiem dalej w swojej pracy terapeutycznej. Mamy punkt odniesienia, w jakim kierunku nasza praca powinna zmierzać, jaką sferę rozwoju należy usprawniać. Bez rzetelnego badania, nie zrobimy w rozwoju dziecka, kroku na przód.
Diagnoza ta została stworzona na potrzeby naukowe przez oligofrenopedagoga. Wszelkie informacje w niej zawarte nie opisują dziecka z mojego najbliższego otoczenia. Imię również jest przypadkowe.
Mikołaj jest uczniem klasy I szkoły podstawowej. Jest miłym i sympatycznym chłopcem, bardzo lubianym przez rówieśników. Jest dzieckiem żywym, dynamicznym, niekiedy miewa problemy z przestrzeganiem zasad panujących w klasie. W czasie lekcji bywa nieuważny, często rozmawia, obraca się do kolegów i nie zawsze słucha poleceń nauczyciela. Po zwróceniu uwagi, jego zachowanie ulega poprawie. Ma dużą potrzebę ruchu, często biega podczas przerw, chodzi po klasie podczas zajęć, kręci się w ławce, huśta się na krześle. Często wtrąca swoje wypowiedzi podczas lekcji, często nie związane z tematem.
Uczeń nosi okulary korekcyjne i jest praworęczny. W badaniu przesiewowym orientacyjny stan słuchu prawidłowy, oddech prawidłowy. W zakresie fonacji głos czysty. Tempo mówienia naturalne, głos prawidłowy. Podczas badania nie zauważono zachowań towarzyszących mówieniu, tj. tiki, współruchy, nerwowość. U chłopca można zauważyć wyraźną wadę wymowy. Chłopiec powtarza dwie sylaby, z trzecią są trudności. Potrafi powtórzyć wyraz, zdanie 2-3-elementowe tak, natomiast zdanie nielogiczne już nie, np. „Marchewka lubi czerwonego lwa”. Słownictwo jest na poziomie adekwatnym do wieku. W mowie spontanicznej chłopiec zamienia głoski: „k” na „t”, „sz” na „s”, „l” na „r”, „cz” na „c”. Występują również elizje. Słuch fonematyczny prawidłowy.
U Mikołaja zostały zaobserwowane niepokojące symptomy dotyczące opanowania techniki czytania i trudności z pisaniem. Tempo czytania jest wolne, technika to głoskowanie lub sylabizowanie, powolne i słabe rozumienie tekstu. Badany testem techniki czytania głośnego dla uczniów klas I – VII J. Konopnickiego przeczytał 18 wyrazów w ciągu minuty. Myli czytane wyrazy z innymi zaczynającymi się od podobnych liter.
Pismo chłopca charakteryzuje się niskim poziomem graficznym, litery są zniekształcone, nie mieści się w liniaturze. Ma wolne tempo pisania. Ma problemy z utrwaleniem poprawnej pisowni wyrazów z trudnościami ortograficznymi, myli litery o podobieństwie graficznym. Popełniania liczne błędy podczas przepisywania tekstów. Ma trudności podczas pisania ze słuchu. Nie odróżnia prawej oraz lewej strony.
W wyniku pojawiających się problemów, chłopiec ma częściej sprawdzany zeszyt szkolny; dodatkowo otrzymuje ćwiczenia pomagające utrwalać zasady pisowni, uczestniczy w zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych w szkole. Mama chętnie realizuje wszelkie zadania z Mikołajem w domu, stosuje się do wszystkich wskazówek nauczyciela. Współpraca na linii nauczyciel-rodzic układa się bardzo dobrze.
Zalecenia dla rodzica:
- ćwiczenia słuchowe – czytanie bajek, wierszyków, rozpoznawanie dźwięków z otoczenia
- dostarczanie prawidłowych wzorców wypowiedzi pod względem fonetycznym, prozodycznym, składniowym oraz gramatycznym
- ograniczenie oglądania TV do 0,5 h dziennie
- pisanie ze słuchu
- ćwiczenia grafomotoryczne wg Marty Bogdanowicz.
Zalecenia dla nauczyciela:
- uczeń powinien siedzieć z przodu – nauczyciel szybciej wychwyci pojawiające się trudności podczas lekcji
- zadania pisemne powinny być podzielone na mniejsze części
- zwracać uwagę na staranność pisma, notatki ograniczyć tylko do najważniejszych rzeczy
- stosować wzmocnienia pozytywne u chłopca.
Bibliografia:
- Jurek A., Kształcenie umiejętności ortograficznych uczniów z dysleksją, Harmonia, Gdańsk 2009
- Pietras I., Trudności w czytaniu i pisaniu – rozważania teoretyczne i praktyczne, Difin, Warszawa 2012
Specjalistyczna diagnoza pedagogiczna ucznia została opracowana przez Annę Chudzińską – Czytelniczkę Portalu
