Cele ogólne:
- Rozwijanie i wspieranie inteligencji interpersonalnej i intrapersonalnej
- Doskonalenie umiejętności rozpoznawania emocji
- Rozwijanie zdolności odczuwania i rozumienia relacji społecznych
- Rozwijanie wzajemnej wrażliwości i życzliwości wobec innych
Cele szczegółowe – dziecko:
- wita się słowami piosenki
- rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje
- umie pokazać ruchem, gestem i mimiką twarzy podstawowe emocje
- umie nazwać to, co w danej chwili czuje
- aktywnie uczestniczy w zabawach ruchowych, plastycznych i integracyjnych
Metody pracy:
- słowna: wyjaśnienie
- poszukująca: samodzielne doświadczenia
- praktycznego działania
- aktywizująca: burza mózgów, drama
Środki dydaktyczne:
płyta CD „Muzyka w przedszkolu – muzyka trzylatka” (wyd. Nowa Era); piosenka Doroty Gellner „Skaczące Nutki” (wyd. Pani Twardowska); 2 duże arkusze papieru; kartki formatu A4; kostka do gry z emocjami (strach, radość, smutek, złość); emotikony (strach, radość, smutek, złość)
Przebieg
I. Wstęp
1. Piosenka na powitanie:
Podajmy sobie ręce i zróbmy duże koło,
zabawą i piosenką witamy się wesoło.
Podajmy sobie ręce i zróbmy duże koło,
zabawą i piosenka witamy się wesoło.
2. „Miłe słowa” – zabawa integracyjna.
Prowadząca prosi, aby każe dziecko zastanowiło się, co miłego mogłoby powiedzieć swojemu sąsiadowi. Prowadząca rozpoczyna wysyłanie przyjaznych komunikatów, zwracając się do osoby po swojej prawej stronie, np. Cieszę się, że z nami jesteś. Lubię się z Tobą bawić. Odbiorca komunikatu dziękuje i zwraca się z pozytywną wiadomością do kolejnej osoby siedzącej obok.
3. „Czarodziejski dywan” – zabawa integracyjna.
Wstępem do zabawy może być opowiedzenie dzieciom o czarodziejskim, latającym dywanie. Prowadząca rozkłada dywan/koc i prosi, by dzieci usiadły na nim wygodnie i zamknęły oczy, bo wtedy łatwiej jest przenieść się do krainy wyobraźni. Dzieci słuchają orientalnej muzyki i wyobrażają sobie, gdzie taki czarodziejski dywan mógłby je zabrać, kogo lub co mogłyby spotkać podczas podróży.
4. „Skaczące nutki” – utrwalenie piosenki.
Do przedszkola wpadły nutki.
Wszystkie miały czarne butki.
Czarne szelki i czapeczki
i skakały jak piłeczki.
Ta wysoko, tamta nisko,
Ta z plecakiem, ta z walizką,
Roztańczone nutki trzy:
Do, Re, mi,
Nutki trzy!
Poprosiły o mieszkanie
w dużym, czarnym fortepianie,
i biegały, i skakały
po klawiszach czarno-białych.
Ta wysoko, tamta nisko,
Ta z plecakiem, ta z walizką,
Roztańczone nutki trzy:
Do, Re, mi,
Nutki trzy!
Nawet na leżakowaniu
przeszkadzały dzieciom w spaniu
i skakały po kocykach
w czarnych szelkach i bucikach.
Ta wysoko, tamta nisko,
Ta z plecakiem, ta z walizką,
Roztańczone nutki trzy:
Do, Re, mi,
Nutki trzy!
muzyka: Barbara Kolago
słowa: Dorota Gellner
II. Część właściwa
1. „Portret naszej grupy” – zabawa integracyjna.
Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna osoba rysuje drugą według jej wskazówek, np. Mam okrągłą buzię itp. Gdy rysunek jest gotowy, dzieci zamieniają się rolami. Następnie wycinają rysunki i naklejają na wspólny, duży arkusz papieru. W ten sposób powstaje zbiorowy portret grupy.
2. „Kiedy i dlaczego tak się czuję?” – zabawa rozwijająca zdolność rozpoznawania, nazywania i wyrażania emocji.
Prowadząca oznajmia, że zabawa będzie dotyczyła związku emocji z różnymi sytuacjami z życia dzieci. Każde z dzieci będzie kolejno rzucać kostką, odgadywać nazwę emocji na podstawie symbolicznego, prostego obrazka, a następnie zostanie poproszone o przypomnienie sobie: Kiedy tak się czuje/czuło i dlaczego przeżywało taką emocję?
W ramach podsumowania prowadząca podkreśla, że w tych samych sytuacjach ludzie mogą przeżywać różne uczucia, np. kiedy ktoś nie chce się z tobą bawić (smutek, złość), ale też może być tak, że w konkretnych sytuacjach towarzyszą nam takie same emocje, np. na wakacjach (radość).
3. „Jak zachowują się ludzie, którzy…” – zabawa dramowa.
Prowadząca prosi dzieci o wyobrażenie sobie, przypomnienie, jak wyglądają i zachowują się ludzie, którzy:
- są radośni, weseli
- są smutni, martwią się czymś
- czują strach, boją się czegoś
- złoszczą się, są zdenerwowani, czują gniew
- wstydzą się
- czują wstręt, obrzydzenie
- są zaskoczeni, dziwią się.
Kończenie rozpoczętych zdań.
„Kiedy jestem zły, to…”
„Kiedy się gniewam, to…”
„Złoszczę się z powodu…”
„Moja mama była zła, gdy…”
4. „Emocjonalna mapa ciała” – zabawa rozwijająca umiejętności prospołeczne.
Prowadząca wybiera najmniejsze dziecko z grupy i obrysowuje je na dużym arkuszu papieru. Następnie zwraca się do dzieci z informacją, że kiedy odczuwamy jakąś emocję, nasze ciało daje nam o tym znać, np. kiedy czujemy strach, może nas boleć brzuch; kiedy się złościmy, możemy czuć napięcie w różnych częściach ciała; kiedy jesteśmy radośni, nasze mięśnie są rozluźnione; kiedy się czegoś boimy, nasze ciało może nieruchomieć lub się trząść. Po tym następuje prośba o zastanowienie się, w jakich częściach ciała najsilniej odczuwają: radość, złość, smutek, strach. Po każdym pytaniu dzieci samodzielnie przyklejają minki przedstawiające określone emocje lub robią to z pomocą koloru kojarzonego z określona emocją. Na koniec przyglądają się rysunkowi i omawiają, z jakimi częściami ciała najczęściej wiąże się odczuwanie emocji.
5. „Co byś zrobił/a, gdybyś…” – zabawa rozwijająca umiejętności prospołeczne.
Prowadząca proponuje dzieciom grę w kończenie zdań, która będzie od nich wymagała pomysłowości i korzystania ze swoich doświadczeń. Prowadząca czyta początek zdania, a dzieci kolejno próbują znaleźć sensowne zakończenie. Zestaw przykładowych zdań:
- Gdybym niechcący popchnął kolegę…
- Gdybym zobaczył, że moja mama odpoczywa…
- Kiedy moja koleżanka płacze…
- Gdybym miał garść cukierków, to…
- Kiedy widzę, że dwóch kolegów się bije…
- Kiedy przyśni mi się zły sen…
- Kiedy mama prosi mnie, żebym posprzątał pokój…
III. Podsumowanie i ewaluacja
Scenariusz zajęć w przedszkolu opracowała: Emilia Salik – Czytelniczka Portalu
