Plan rozwoju zawodowego opracowała: Karolina Kawecka – Czytelniczka Portalu
W tym kontekście kreatywność jawi się jako niezbędna cecha osobowości każdego człowieka. Wzmacnia nasze zasoby odpornościowe i sprawcze w zakresie radzenia sobie z trudnościami. Ponadto, pomaga wyrażać siebie, opanowywać przykre emocje, łagodzić stres, dzięki czemu zwiększa naszą autonomię, umacnia dobrostan i służy samorealizacji. W związku z powyższym rozwijanie twórczych kompetencji uczniów jest niezwykle ważnym zadaniem współczesnej szkoły.
Mianem twórczości określa się, najogólniej mówiąc, taką aktywność jednostki, która prowadzi do powstania nowych, wcześniej jej nieznanych, niestereotypowych wytworów – pomysłów, idei, koncepcji, rozwiązań. W tym rozumieniu każdy człowiek posiada potencjał twórczy. Może on dotyczyć wszystkich aspektów funkcjonowania i objawiać się w ciągu całego życia.
Działalność twórcza osoby wynika z jej specyficznego stylu myślenia i odczuwania, określonego sposobu funkcjonowania wyobraźni oraz szczególnych postaw i zachowań.
W literaturze przedmiotu najczęściej wskazuje się, że osoby kreatywne cechuje:
Znawcy tematu podkreślają, że wymienione wyżej cechy nie są stałymi, raz na zawsze danymi jednostce przymiotami. Przeciwnie, są one dynamiczne i podatne na kształtowanie. Kreatywności można się nauczyć. W korzystnych warunkach, dzięki odpowiednim oddziaływaniom środowiska, kompetencje twórcze mogą być u człowieka budzone, stymulowane i rozwijane. Niestety, kreatywność można też zatracić. W niesprzyjających okolicznościach, wskutek niewłaściwych oddziaływań środowiskowych, potencjał twórczy jednostki może zostać ograniczony lub nawet zablokowany.
W związku z tym, że kreatywność można rozwijać poprzez odpowiednie oddziaływania wychowawcze, wśród nauk pedagogicznych wyłoniła się subdyscyplina określana jako pedagogika twórczości lub pedagogika zorientowana na rozwijanie kreatywności. Zajmuje się ona określaniem strategii oddziaływań pedagogicznych (treści, form, metod, technik i środków kształcenia), które pozwalają na budzenie i stymulowanie kompetencji twórczych uczniów, usuwanie barier hamujących ich kreatywność oraz stwarzanie środowiska wspomagającego rozwój ich innowacyjności.
Najważniejszymi, wskazywanymi w literaturze przedmiotu, czynnikami wyzwalającymi kreatywność uczniów są: odpowiedni klimat podczas lekcji oraz właściwa postawa nauczyciela.
Kompetencje twórcze podopiecznych najlepiej rozwija pedagog, który podczas lekcji:
W literaturze przedmiotu wskazuje się, że istnieją dwa rodzaje ograniczeń, które hamują rozwój twórczego potencjału uczniów. Są to przeszkody zewnętrzne, tkwiące w środowisku funkcjonowania dzieci oraz bariery o charakterze wewnętrznym, wynikające z ich osobowości.
Do zewnętrznych czynników blokujących kreatywność najczęściej zalicza się:
Jako wewnętrzne bariery hamujące rozwijanie kreatywności uczniów wskazuje się natomiast:
Tekst powstał w oparciu o następujące źródła:
Autor: Elżbieta Wika – pedagog
Szkoła Podstawowa – portal dla nauczycieli
Komunikacja interpersonalna, asertywność, komunikat „Ja” – to elementy porozumiewania się, które stosujemy formalnie lub nieformalnie od najmłodszych lat życia.
Umiejętne ich wyćwiczenie i stosowanie, ułatwia nam współdziałanie w środowisku. Najbliższym otoczeniem dzieci w młodszym wieku szkolnym jest szkoła, w której muszą one często szybko reagować na polecenia nauczycieli. Natomiast nam nauczycielom, zdarza się permanentnie, pełnymi zdaniami lub wykrzyknikami przekazywać informacje, których realizacji oczekujemy od razu.
Z doświadczenia wiemy, że odbywa się to poprzez ogłoszenie hasła: „uwaga, zaczynamy sprzątać”, „proszę o ciszę”, na co uczniowie reagują „wielkim poruszeniem”, hałasując przy tym, co my z kolei próbujemy przekrzyczeć; zwłaszcza kiedy większość uczniów mówi jednocześnie.
Wraz ze zdobywaniem doświadczenia zawodowego, nauczyłam się, że zapobiegać takim niefortunnym sytuacjom pomaga sukcesywne wprowadzanie komunikacji interpersonalnej w działania związane z wychowaniem uczniów oraz znaków komunikacyjnych i różnych rytuałów. Chcę się podzielić swoimi refleksjami na temat „znaków komunikacyjnych” i rytuałów, które stosuję w swojej pracy już drugi rok.
Przyjmując klasę I w świetlicy szkolnej, wiedziałam, że przez cały rok szkolny będę pracować tylko z tą jedną klasą w godzinach popołudniowych, w ich sali lekcyjnej. Wiadomo, że pierwsze dni nowego roku szkolnego, to trudny okres organizacyjny, zarówno dla nauczyciela, jak i uczniów, którzy widzą się często po raz pierwszy. Dołączają do nowego zespołu klasowego z różnych przedszkoli; w różny sposób uczeni byli zasad zachowania i komunikowania się. Dlatego nauczyciel zaczynający współpracę z nowym zespołem klasowym musi wypracować jednolity, wyrazisty system zasad komunikacji. Celem, który sobie postawiłam, było nauczenie uczniów elementów komunikacji interpersonalnej i asertywności („motto klasowe”, „akcja-reakcja”).
Po wstępnej obserwacji i integracji uczniów z klasy, postanowiłam stosować system znaków komunikacyjnych i rytuałów. Chciałam stosować znaki o wydźwięku pozytywnym, w formie nakazów, rzadziej zakazów. Albowiem uważam, że komunikat „spróbuj mówić ciszej” wywrze bardziej pozytywną reakcję, aniżeli komunikat „nie krzycz” itp. Swój projekt nazwałam: „Znaki komunikacyjne w naszej grupie świetlicowej”.
Wykorzystując biały i kolorowy papier zrobiłam następujące znaki:
Wchodząc do sali klasowej, która po lekcjach staje się salą świetlicową, rozpoczynam współpracę z uczniami podnosząc do góry znak dłoni „proszę o uwagę”, dzwoniąc dzwoneczkiem ogłaszającym zbiórkę w ławkach, mówiąc przy tym wybraną wierszowankę – wyciszankę, którą uczę wcześniej swoich uczniów.
Następnie stosuję jeden z rytuałów, codziennie wypisuję na tablicy Plan Dnia, czyli w punktach: co będziemy robić z klasą danego dnia. Kolejnym rytuałem jest czynność losowania przez uczniów numerów, według których ustawiają się w parach w odpowiedniej kolejności; uczniowie sami dobierają się w pary i losują numer wskazujący, którą parą będą. Natomiast, żeby wszystkie dzieci miały poczucie sprawiedliwości, ja losuję każdego dnia dwie osoby do pierwszej pary, rzucając piłką (zaznaczam, które dzieci już brały udział w zabawie; z czasem ustalam kolejność od nowa).
Motyw losowania stosuję również w sytuacjach, kiedy dzieci chcą iść ze mną w parze, kiedy zgodnie z ich właściwym zachowaniem w sali i stołówce, pozwalam jednego dnia przejść dziewczynkom koło schodów, a drugiego chłopcom. Niesamowite jest to, iż moi uczniowie czują się dzięki takim rytuałom, moimi stałymi decyzjami, bezpiecznie. Miło mi widzieć, że na dźwięk dzwoneczka wszyscy uczniowie siadają w ławkach. Dzieci wiedzą, że takie rytuały są sprawiedliwe i nie kłócą się z ich powodu.
Cieszy mnie fakt, iż stosując znaki, uczniowie od najmłodszych lat uczą się ich rozpoznawania i dostosowywania bez zbędnych słów; np. wystarczy, że idąc przez korytarz do stołówki na obiad odwrócę się do uczniów i pokażę „niebieską strzałkę” skierowaną w odpowiednią stronę, dzieci od razu robią krok w prawą stronę (zgodnie z prawidłami prawostronnego poruszania się; podobnie jak po chodniku czy ulicy). Podobnie, jeśli zauważam, iż podczas przechodzenia przez korytarz dzieci idą w rozwlekły i niesystematyczny sposób, pokazuję znak „dwurzędu”. Jeśli jest za głośno lub chcę coś ogłosić, stosuję wyciszankę – rymowankę pokazując przy tym znak „czerwona dłoń” lub „nakaz ciszy”.
Ważna jest przy tym regularność, konsekwencja. Nie mogą to być czynności powszednie; mają one stopniowo nauczyć uczniów sposobów poruszania się, zachowania odpowiedniej głośności w zabawie. Mają sprawić, że z upływem czasu wystarczy pokazać na chwilę znak lub podnieść rękę, popatrzyć na uczniów, żeby ci wiedzieli czego oczekujemy od nich w danej chwili, jak mają się zachować lub co zrobić.
Ja jestem dumna z drobnych sukcesów, kiedy wymienię imię ucznia, którego zachowanie odbiega od tego, które powinien przejawiać w tym momencie, zadam pytanie: „jak myślisz?”, a on/ona odpowie: „a tak, akcja-reakcja” albo: „proszę Pani, już rozwiązaliśmy konflikt”.
Autor: Agnieszka Wojciechowicz – Czytelniczka Portalu
Wychowawca świetlicy w Szkole Podstawowej Nr 22 w ZSP NR 20 we Wrocławiu
Magdalena Tuszyńska
Wdrażanie do poznawania świata liter z zastosowaniem tablicy multimedialnej i narzędzi TIK
1.5, 1.9, 2.1, 2.6, 3.4, 3.9, 4.2, 4.4, 4.8
zbiorowa jednolita, indywidualna
| Lp. | Krótki opis zadania/zabawy | Aktywność nauczyciela | Aktywność dziecka z podziałem na poziomy | Materiały i pomoce, karty pracy |
| 1. | Zagadka Wykorzystanie aplikacji Classroom Screen | Nauczyciel czyta zagadkę. „Znany jest z czystości, znany jest z urody. Wciąż się łapką myje, chociaż nie ma wody”. – O jakim zwierzątku czytałam zagadkę? – Czego używają ludzie do utrzymywania czystości? Nauczyciel ustawia na tablicy za pomocą aplikacji czas na rozwiązanie zagadki – 2 minuty. | Odpowiadają na pytania. | Plakat kota |
| 2. | Zabawa memory. Wykorzystanie aplikacji learningapps.org – memory obrazkowe | Nauczyciel pokazuje na tablicy karty z ilustracjami różnych przedmiotów zaczynających się na literę „k”. Wybiera kolejno pary dzieci do zabawy. – Co mają wspólnego wszystkie karty wyświetlone na tablicy? Nauczyciel podaje dzieciom informacje, że dziś poznają głoskę „K”. | Zadaniem dzieci wybranych przez nauczyciela jest dobranie w pary kart zaczynających się na głoskę „K”. Dzieci odpowiadają, że wszystkie zaczynają się na literę „K”. | 4 pary obrazków rozpoczynających się głoską „K” |
| 3. | Wprowadzenie do zajęć wiersza „Jak kotek mlekiem zwierzęta częstował” To jest Kuba – kotek bury. Ma wąsiki i pazury. Kuba jest naprawdę miły, chce by wszyscy mleko pili. Stanął Kuba przy kurniku – Czy chcesz mleka koguciku? Lecz kogucik z kurką czarną na śniadanie jedli ziarno. Koło żłobu stoi konik. Kuba ładnie się ukłonił. – Lubisz mleko? – Nie, ja rano smaczny owies jem i siano. Do królika kotek poszedł. Pij, pij mleko, bardzo proszę! Ale królik siadł pod drzewkiem: chrupu, chrupu – gryzł marchewkę. Więc do krówki kotek poszedł – Czy na mleko masz ochotę? – Nie Kuba, bo ja przecież, jem zieloną trawę w lecie. Koło furtki koza biała także mleka pić nie chciała. – Zabierz sobie kotku dzbanek! Ja jem liście kapuściane. | Nauczycielka w czasie opowiadania pokazuje sylwety. – Jak miał na imię kot z wiersza? – Nazwijcie wszystkie zwierzęta na obrazkach i powiedzcie jaką głoską rozpoczynają się ich nazwy? – Jakie znacie inne wyrazy rozpoczynające się głoską „K”? Już znacie wyrazy z głoską „K” na początku. – Jakie znacie wyrazy, w których głoska „K” jest na końcu? – Wymieńcie 3 wyrazy z głoską „K” w środku wyrazu. | Dzieci słuchają wiersza prezentowanego przez nauczyciela, czynnie uczestniczą podając odpowiedzi. | Treść wiersza ilustracje |
| 4. | Liczymy wyrazy w zdaniu. | Nauczyciel prosi Rafała, aby przeczytał kolegom 3 zdania. Kot pije mleko. Karol kupuje karmę kotkowi. Kot Kuba lubi się bawić. | Dzieci liczą kolejne wyrazy w zdaniach, ich ilość zaznaczają za pomocą kasztanów. | Tablica demonstracyjna kasztany |
| 5. | Analiza i synteza słuchowo-wzrokowa wyrazu podstawowego kot: • układanie podstawowego modelu wyrazu z kartoników na tablicy (można użyć metody wyróżniania samogłosek i spółgłosek – z kartoników w kolorze czerwonym i niebieskim lub z kartoników białych); • wybrzmiewanie głosek, wypowiadanie całego wyrazu; • liczenie głosek w wyrazie podstawowym; Analiza i synteza słuchowo-wyrazowa wyrazu podstawowego Kuba: • układanie podstawowego modelu wyrazu z kartoników w kolorze czerwonym i niebieskim; • wypowiadanie kolejnych głosek; • wyodrębnianie głoski „K” i przypomnienie, że imię zaczyna się na dużą literkę; • liczenie literek w wyrazie podstawowym | Nauczyciel czuwa nad poprawnością wykonania zadania. | Dzieci dokonują analizy i syntezy słuchowo- wzrokowej wyrazu kot i Kuba. | Tablica demonstracyjna |
| 6. | Demonstracja nowej litery drukowanej małej i wielkiej „k, K”; • zapoznanie z wyglądem litery „k, K” pisanej | Nauczyciel prezentuje literę drukowaną małą i wielką „k, K” Zwraca uwagę, że litera to znak, który się widzi, pisze i czyta. | Dzieci znają kształt nowo poznanej litery. | Tablica demonstracyjna |
| 7. | Quiz z pomocą aplikacji Quizizz – Quiz „Przedmioty rozpoczynające się na literkę K” | Nauczyciel zaprasza do tablicy multimedialnej dzieci. | Dzieci zaznaczają elementy rozpoczynające się na głoskę „k”. | Karty pracy – quiz |
| 8. | Analiza kształtu litery drukowanej k małej i K wielkiej • podawanie skojarzeń związanych z wyglądem litery; • ćwiczenia w bezśladowym (pisaniu), np. palcem na szablonie o różnej fakturze, na plecach kolegi/koleżanki | Nauczyciel prezentuje poprawny sposób pisania litery „K, k”; zwraca uwagę na kierunek pisania liter | Dzieci podają skojarzenia np. wąż, sznurek… Dzieci uczestniczą w praktycznym utrwalaniu zapisu graficznego litery „K, k”. | Szablony liter „k, K” o różnej fakturze szarfy |
| 9. | Zabawa ruchowa przy muzyce „Znajdź literki” | Nauczyciel rozkłada na podłodze litery poznane przez dzieci (a, A, o, O, e, E, i, I, m, M, d, D, k, K). Podaje wyrazy rozpoczynające się od poznanej głoski. Zwraca uwagę na zasadę, że kiedy dzieci usłyszą nazwę imienia, miasta lub państwa stają przy wielkiej literze. | Dzieci podczas przerwy w muzyce odszukują litery, na którą rozpoczyna się wyraz wypowiedziany przez nauczyciela. | Szablony liter: a, A, o, O, e, E, i, I, m, M, d, D, k, K, t, T |
| 10. | Czytamy sylaby i wyrazy | Nauczyciel prezentuje pojedyncze znane dzieciom litery, omawia, że odpowiednie połączenie ich daje nam sylaby i wyrazy (ka, ko, ke, ki itd.) | Dzieci odczytują sylaby i wyrazy. | Szablony liter |
| 11. | Śpiewamy sylaby | Nauczyciel podaje sylaby i proste sprawdza poprawność wykonania zadania. Np. ko, ke, ki, itd. | Dzieci śpiewają podane sylaby. | Zestaw liter |
Autor: Magdalena Tuszyńska – Czytelniczka Portalu
Kupuj mniej, nie marnuj zasobów naturalnych, bierz tylko to, co ma dobrą jakość – to moje motto”
Gabriela Hearst
Zabawa nie pozostawia czasu na nudę. Dobrze zorganizowana rozwija, uczy, inspiruje. Zabawa uprzyjemnia dzieciom czas, a rodziców zachęca do kreatywnego patrzenia na otaczające ich domowe przedmioty. Zużyte zazwyczaj szybko trafiają do kosza na śmieci. Jeśli jednak damy im szansę na drugie życie, jeszcze niejednokrotnie potrafią nas zaskoczyć. Ponowne wykorzystanie już zużytych i niepotrzebnych opakowań z papieru, znakomicie wpisuje się w ekologiczny styl życia oraz w ekologiczne rodzicielstwo. W naturalny sposób już od najmłodszych lat wdraża dziecko do życia w ekologicznym duchu.
Możliwości tekturowych pudeł, pudełek i pudełeczek są wręcz nieograniczone. Przy odrobinie wyobraźni potrafią zmienić się w sekretną kryjówkę, skrzynię skarbów, statek piracki, pociąg lub tor przeszkód.
Co przygotować?
Jak się bawić?
Duże pudło to piracki statek, domek dla lalek lub kryjówka, w której dziecko może się bawić swoimi ulubionymi zabawkami. Przestrzeń pudła w żaden sposób nie ogranicza wyobraźni dziecka. Wręcz przeciwnie.
Co przygotować?
Jak się bawić?
Od wewnętrznej strony tekturowej pokrywki przyklejamy ukośnie w różnej odległości kredki lub patyczki do lodów tworząc tor przeszkód dla szklanych kulek. Na końcu pokrywki, po jej szerokości przyklejamy leżące kubeczki. Zadaniem dziecka jest wprowadzić wszystkie kulki do kubeczków.
Co przygotować?
Jak się bawić?
W pudełku (boisku) z dwóch przeciwległych stron wycinamy otwory – bramki. Z obu stron dłuższych boków pudełka robimy sześć otworów. W tak powstałe na tej samej wysokości otwory wsuwamy naprzemiennie kolorowe słomki. Mocujemy zawodników – po dwie klamerki jednego koloru na słomce i po jednej klamerce – bramkarzu przed bramką. Boisko gotowe, pora na mecz.
Co przygotować?
Jak się bawić?
W pudełku ukryty jest przedmiot, który trzeba odgadnąć. W zależności od przyjętego wariantu gry, dziecko może przez wycięte w pudełku otwory, przedmiot dotykać albo wąchać. W wersji dla starszych dzieci zgadujemy po dźwięku, jaki przedmiot wydaje bądź zadając pytania pomocnicze.
Co przygotować?
Jak się bawić?
Pudełka łączymy ze sobą tak, aby powstał pociąg (spinaczami do bielizny lub dużymi spinaczami biurowymi). Pierwsze pudełko to lokomotywa – siedzi w niej motorniczy (ulubiona zabawka dziecka), robimy w nim dziurkę i mocujemy sznurek służący do ciągnięcia pociągu. Bawimy się z dzieckiem w ładowanie wagoników. Opowiadamy, co należy włożyć do pierwszego z nich, co do drugiego. Ładujemy wagoniki wspólnie, najlepiej na zmianę. Po zapełnieniu pociąg jedzie po pokoju aż do stacji oznaczonej podkładką i tam rozładowuje towar.
Modyfikacje:
Do radosnej i kreatywnej zabawy nie zawsze potrzeba wiele. Szczególnie jeżeli samemu „wyprodukuje się” do niej zabawki. Warto wiedzieć, że dobra zabawka ekologiczna to taka, która:
Robiąc domowe porządki rozejrzyjmy się zatem wokół. Spoglądając innowacyjnie na niepotrzebne kartonowe pudła i pudełka wykorzystajmy je ponownie do zabaw z dziećmi.
Źródła:
Demeter R. „Wesołe ćwiczenia”
Sabik M., Szczypczyk A. „Zabawy dla dzieci z autyzmem”
Zasoby własne oraz internetowe
Autor: Dorota Majcher – pedagog specjalny, terapeuta pedagogiczny
Szkoła Podstawowa – portal dla nauczycieli
Scenariusz przeznaczony jest dla uczniów edukacji wczesnoszkolnej.
praktycznego działania, stymulowania aktywności twórczej, słowne – pogadanka, zadań stawianych do wykonania, oglądowe.
indywidualna jednolita i zróżnicowana, zbiorowa jednolita.
mapa Europy, kartoniki z nazwami państw, krzyżówka tematyczna (duży arkusz), ilustracje herbu oraz flagi Wielkiej Brytanii, rozsypanka literowa z państwami będącymi częściami składowymi Wielkiej Brytanii, prezentacja multimedialna (sławni Anglicy, najsłynniejsze zabytki w Wielkiej Brytanii).
1. Przywitanie dzieci. Rozwiązanie krzyżówki na dużym arkuszu.
Chętne dzieci w ramach wprowadzenia do tematu rozwiązują kolejne hasła w krzyżówce. Następnie wpisują w odpowiednie miejsca poprawne rozwiązania i odczytują hasło. Krzyżówka dotyczy wiadomości o Wielkiej Brytanii. Hasło: Londyn
2. Pogadanka na temat Wielkiej Brytanii oraz oglądanie przez dzieci ilustracji.
Przedstawienie przez nauczyciela informacji, omówienie ilustracji flagi oraz herbu.
Wielka Brytania to kraj w całości położony na wyspach. Składa się z Anglii, Szkocji, Walii i Irlandii Północnej. Głową państwa jest tu królowa. Londyn to stolica Wielkiej Brytanii. Jest to największe miasto Europy. Leży nad rzeką Tamizą. Po ulicach Londynu jeżdżą czerwone piętrowe autobusy oraz czarne taksówki. Budki telefoniczne też są czerwone.
3. Praca z mapą Europy: wskazanie Wielkiej Brytanii, państw sąsiadujących.
Chętne dzieci znajdują na mapie Europy Wielką Brytanię oraz jej sąsiadów. Przyklejają w odpowiednie miejsca kolorowe kartoniki.
FRANCJA, WIELKA BRYTANIA, DANIA, HOLANDIA, BELGIA
4. Poznanie państw będących częściami składowymi Wielkiej Brytanii.
Układanie przez dzieci rozsypanek literowych.
Anglia, Szkocja, Walia, Irlandia Północna.
Wytłumaczenie dzieciom, że Królestwo Wielkiej Brytanii składa się z kilku mniejszych, odrębnych państw.
5. Słynni Anglicy oraz zabytki Wielkiej Brytanii – pokaz prezentacji multimedialnej.
6. Podsumowanie zajęć.
Podziękowanie dzieciom za aktywny udział w zajęciach.
Autor: Izabela Tomczak – Czytelniczka Portalu
„Dobry wychowawca, który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje – przeżyje wraz z dziećmi wiele natchnionych chwil.”
J. Korczak
I. Założenia programu
II. Cele programu
III. Formy i metody pracy
IV. Treści programu
V. Procedury osiągania celów
VI. Ewaluacja
Program innowacji pedagogicznej dotyczący zadań wychowawczych powstał z myślą o uczniach klas IV-VIII. Potrzebę jego zbudowania opieram na obserwacji moich uczniów i ich potrzebach wychowawczych i emocjonalnych. Podstawowym założeniem programu jest rozwiązywanie problemów wychowawczych i budowanie klimatu sprzyjającego uczeniu się. Grupa uczniów w klasie jest duża i zróżnicowana, spędza ze sobą wiele godzin dziennie. Zależało mi, żeby pokazać jak bardzo ważna jest więź ze społecznością oraz szacunek nie tylko ucznia do nauczyciela, ale również nauczyciela do ucznia. Jak również, żeby odpowiedzieć sobie na pytania: Jakich chcemy wychować młodych ludzi? Czy moje słowa, działania uczą ich życiowych kompetencji? Czy wzmacniamy umiejętności uczniów, by mogli odnieść sukces szkolny? Warto też zastanowić się nad tym, jakie są konsekwencje w stosowaniu wciąż szantażu czy tzw. kar – mam tu na myśli, np. Jak będziecie wciąż gadać, zrobię kartkówkę. Czy to przynosi efekt? Czy dzieci przestaną gadać? Co budujemy takim stwierdzeniem? Czy myślimy długofalowo, czy skupiamy się tu i teraz?
Zajęcia prowadzone są z wykorzystaniem metody Pozytywnej Dyscypliny. Książka „Pozytywna Dyscyplina” autorstwa dr Jane Nelsen i współautorów Lynn Lott, Cheryl Erwin i innych została stworzona, aby kształcić młodych ludzi do bycia odpowiedzialnymi, pełnymi szacunku i zaradności członkami społeczeństwa. Pozytywna Dyscyplina dostarcza rodzicom, nauczycielom gotowych narzędzi i technik do pracy nad sobą i do pracy z dzieckiem, uczniem.
Uczniowie w trakcie trwania programu powinni:
Program jest długofalowy, ale szybko przynosi efekty. Nauczyciel i wychowawca lepiej pozna uczniów, ich potrzeby, co pozwoli dobrać odpowiedni sposób pracy na zajęciach wychowawczych. Będzie pracował nad wzajemnym zaufaniem, współpracą, wzajemnym szacunkiem, zrezygnuje z kontroli nad uczniami. Dzięki takiej zmianie do uczniów, atmosfera w klasie na pewno się poprawi.
Program innowacji pedagogicznej opracowała: Ewelina Turek – Czytelniczka Portalu
Zajęcia dla uczniów klas VIII
Cele zajęć w języku ucznia:
Zadanie 1.
Przeczytaj poniższy tekst. Dowiesz się, czym jest autyzm.
Autyzm to nieprawidłowa praca mózgu, która powoduje problemy z mówieniem, postrzeganiem świata, rozumieniem relacji społecznych. Sprawia też, że człowiek inaczej, niż pozostali ludzie, odbiera wrażenia zmysłowe (wzrokowe, słuchowe, węchowe, dotykowe, smakowe).
Zadanie 2.
Przeczytaj poniższy tekst. Poznasz święto ustanowione na rzecz osób z autyzmem.
Kwiecień to Światowy Miesiąc Wiedzy na Temat Autyzmu.
Szczególnym dniem jest drugi kwietnia obchodzony każdego roku jako Światowy Dzień Wiedzy na Temat Autyzmu. Inna nazwa tego święta to: „Światowy Dzień Świadomości Autyzmu”.
Dzień ten został ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2007 r., aby zwrócić uwagę społeczeństwa na potrzeby i problemy osób dotkniętych autyzmem oraz w celu propagowania wiedzy o tym zaburzeniu.
Symbolem omawianego święta oraz solidarności z osobami z autyzmem jest kolor niebieski. Barwa ta symbolizuje ich nadzieję na lepsze życie w społeczeństwie.
Każdy człowiek może wyrazić swoją solidarność z osobami ze spektrum autyzmu, dodając niebieski kolor do ubrania lub propagując logo: „Niebieski dla autyzmu”.
Zadanie 3.
Obejrzyj film. Dowiesz się, na czym polega autyzm.
www.youtube.com/watch?v=QLv-dvLCgAg
czas: 4 minuty, 16 sekund
Przemyśl i, jeśli możesz, omów z innymi następujące kwestie:
Zadanie 4.
Obejrzyj teledysk. Zwróć szczególną uwagę na tekst piosenki.
www.youtube.com/watch?v=Cpsw6u4Qcw0
czas: 3 minuty, 27 sekund
Przemyśl i, jeśli możesz, omów z innymi następujące kwestie:
Zadanie 5.
Obejrzyj film. Poznasz niezwykłe możliwości („supermoce”) osób z autyzmem.
www.youtube.com/watch?v=IVbkH6o-PfA
czas: 6 minut, 33 sekundy
Zastanów się i, jeśli możesz, omów z innymi następujące kwestie:
Zadanie 6.
W celu podsumowania zajęć, dokończ poniższe stwierdzenia.
Dowiedziałem się…
Zdziwiło mnie…
Nauczyłem się…
Uświadomiłem sobie…
Zaskoczyło mnie…
Trudno było mi…
Z łatwością…
Chciałbym…
Zapamiętam…
Zrozumiałem…
Zadanie 7.
Jeśli w związku z tematem zajęć chcesz mnie o coś zapytać, o czymś mi powiedzieć, podzielić się ze mną swoimi przemyśleniami, napisz do mnie.
ZADANIA DODATKOWE – DLA CHĘTNYCH!
Jeśli chcesz zobaczyć świat z perspektywy osoby autystycznej:
Jeśli zainteresowała Cię tematyka autyzmu, możesz obejrzeć filmy:
Możesz także przeczytać książki:
Dziękuję bardzo za Twoją pracę i zaangażowanie.
Autor: Elżbieta Wika – pedagog
Szkoła Podstawowa – portal dla nauczycieli
Flamingi to ptaki żyjące w strefie klimatów ciepłych i gorących. Środowiskiem, w którym mieszkają są słone jeziora, zatoki i laguny nadmorskie. Długość ciała dorosłego flaminga to od 80 do 145 cm długości – porównać go możemy wzrostem do przedszkolaka, jedne flamingi są niższe jak maluchy – inne nieco wyższe jak starszaki, przy czym samice są zawsze większe od samców. Kształt szyi flaminga to litera S, mają długie nogi, w locie są wyprostowane. Flamingi świetnie latają, młodsze również potrafią dobrze pływać. Flamingi żyją w stadach – dużych rodzinach. Łączą się w pary na całe życie. Malutkie flamingi przebywają w żłobkach, gdzie pilnuje ich jedna samica.
I. Powitanie dzieci piosenką „Podajmy sobie ręce”.
II. Oglądanie zdjęć flaminga i bociana, opisywanie ich wyglądu, porównywanie, szukanie różnic i podobieństw.
Pomoce: ilustracje i zdjęcia przedstawiające flaminga i bociana białego w różnych ujęciach (lot, polowanie).
III. Dlaczego FLAMINGI są różowe? – opowiadanie z serii Przygody Neli małej reporterki
Nauczyciel odczytuje opowiadanie ilustrowane zdjęciami (Nela na 3 kontynentach, podróże w nieznane, wyd. National Geographic, 2014).
Wspólne szukanie odpowiedzi na pytania:
Dlaczego flamingi są różowe?
Dlaczego czasami stoją na jednej nodze?
Dlaczego szyja flaminga wygięta jest w literę S?
Zaznaczanie miejsca wyprawy Neli na mapie świata – Laguna Colorada w Boliwii.
Pomoce: tekst opowiadania, mapa świata, zdjęcia flamingów.
IV. Zabawa ruchowa z elementem równowagi „Flamingi”.
Dzieci naśladują flamingi przy nagraniu naprzemiennej melodii – spokojnej, wolnej lub szybkiej, skocznej. Podczas melodii szybkiej lecą wyciągając ręce – skrzydła, podczas wolnej, spokojnej stają na jednej nodze, starając się utrzymać równowagę i odpoczywają.
Pomoce: nagranie melodii wolnej i szybkiej.
V. Edukacyjny film „Flamingi – seria Encyklopedia zwierząt dla dzieci” (https://www.youtube.com/watch?v=pmxhdZ77mMA)
Pomoce: laptop, film, projektor bądź odbiornik TV.
VI. Zabawa dydaktyczna „Prawda czy fałsz”.
Nauczyciel wręcza każdemu dziecku dwie buźki, uśmiechniętą i smutną. Dzieci siedzą w kole na dywanie. Nauczyciel mówi kolejno zdania dotyczące tematu zajęć – życia flamingów, dzieci jeśli uważają, że zdanie jest prawdziwe – podnoszą do góry buźkę uśmiechniętą, jeśli zdanie jest fałszywe – podnoszą buźkę smutną.
VII. Praca plastyczna – plakat (lub praca indywidualna) „Laguna pełna flamingów”.
Nauczyciel wyjaśnia temat pracy, zapoznaje z techniką wykonania pracy – technika do wyboru (malowanie, wyklejanie).
Pomoce: brystol lub papier A4, farby, kredki, pastele, kolorowy papier, piórka w kolorze różowym.
Autor: Michalina Pawlikowska – Czytelniczka Portalu
